Ήταν
μια ομιλία διαφορετική, με στοιχεία αυτοκριτικής για όσα (δεν) έγιναν
και φράσεις που δύσκολα λέγονται σε κλασικές πολιτικές τοποθετήσεις.
"Ποιοι
θρήνησαν το 1945 τους εξαφανισμένους γείτονές τους; Ποια μνημεία
στήθηκαν; Ποιες τελετές έγιναν; Μόνη η κοινότητα, καθημαγμένη και
ρακένδυτη πάλευε να ανασυστήσει την ύπαρξή της και να θρηνήσει τους
νεκρούς της. Η πόλη, η κοινωνία, η χώρα ολόκληρη, αδιαφόρησαν. Κρύφτηκαν
πίσω από το δάχτυλό τους. Έκαναν πως δεν ήξεραν τι συνέβη, ποιος το
έκανε, ποιος βοήθησε, ποιος προστάτευσε όταν άλλοι, πολλοί γκρέμιζαν,
έκαιγαν, έκλεβαν, καταλάμβαναν τον χώρο και τα υπάρχοντα των πολλών
απόντων και των λιγοστών παρόντων" είπε μεταξύ άλλων.
